Yani küçükken, çok çok eskiden…

Hani ayağımın toprağa değdiği…

Toprak kokusunu içime çektiğim…

Güneşe yüzler çizdiğim

Ay’a ‘Ay Dede’ dediğim… o anlar…

Yani küçükken, çok çok çocukken…

Gerçek olacağına inandığım

Hayallerim vardı mesela…

Uçan balonlarım, uçurtmalarım…

Hani bulutların arasında Şirin Baba vardı…

Beni bekleyen…

Yaralarım vardı annem öpünce geçen…

‘Nasılsa çocuktur unutur’

cümlelerine sığdırılmış

Gözyaşlarım vardı…

Unuttuğum… Yok saydığım…

Yani küçükken, çok çok masumken…

Çok kalabalıktım bir zamanlar..

Çok insan vardı..

Ve insanlık…

Mutluluklarım bile kalabalıktı…

Yani küçükken, çok çok mutluyken...

Çok oldu toprağa ayağım değmeyeli,

Güneşe yüzler çizmeyeli

Ay’a ‘Ay Dede’ demeyeli..

Şimdi ne bulutların arasından gülümseyen

‘Şirin Baba’ var

Ne uçan balonlarım, ne de uçurtmalarım…

öpülünce geçmeyen çok yaram var

Ve dinmeyen gözyaşlarım…

Arayı fazla açtık çocukluğumla…

Hem de haddinden fazla…

Oysa…

Ne çok  insan vardı..

Ve insanlık…

Yani küçükken, çok çok çocukken…

Çok kalabalıktım bir zamanlar…

Oyuncak bebeklerim

Ellerime küçük geldiği günden beri…

‘Sen büyüdün’ deyip

Yalnız bıraktılar… beni

Yani küçükken, hepimiz çok çok çocukken…

İnsanlık rayından çıkmamış,

Siyaset, menfaat hayatımızda yok iken…

Eğreti değildi böyle gülümsemeler…

Birbirimizin arkasından kuyu kazmaktan ziyade…

En fazla yanlışlıkla vurduğumuz kuşa

Mezar kazardık…

Yani küçükken, hepimiz çok çok masumken…

Masumduk işte… mutluyduk…güzeldik…

Çıkarsız… tertemizdik…

Birkaç tane yüzümüz yoktu öyle..

Sokağa maskesiz çıkardık…

Evet…

Bir zamanlar… Çok ama çok kalabalıktık

Sorsan herkes özlemini duyar geçmişin…

Lakin çocuk olmaya vakti yok hiç kimsenin…

Gölbaşı Net Haber Gazetesi